Abstrakt

W artykule przedstawiono tzw. kwestię prymasowską w okresie Drugiej Rzeczpospolitej odwołując się do długiej tradycji prymasostwa w Polsce. Ukazano rolę Prymasa Polski w okresie zaborów i jego znaczenie dla podtrzymywania tożsamości narodowej. W odrodzonym państwie polskim było dwóch prymasów: w Gnieźnie „Prymas Polski” (mianowany przez Sobór w Konstancji) i w Warszawie „Prymas Królestwa Polskiego” – 1818 r. (mianowany przez papieża Piusa VII). W niniejszym artkule nie polemizowano z opiniami wyrażanymi na ten temat w okresie II Rzeczypospolitej, gdyż jest to pojęcie zbyt złożone, aby dokonać jego obiektywnej oceny. Zwrócono jednak uwagę na stanowisko Stolicy Apostolskiej w tej sprawie, która 5 lutego 1925 r. wydała dekret znoszący jurysdykcję prymasowską w Polsce, ale potwierdziła tytuł „Prymasa Polski” dla Gniezna kardynałowi Edmundowi Dalborowi i tytuł „Prymasa Królestwa Polskiego” dla Warszawy kardynałowi Aleksandrowi Kakowskiemu. Istotnym zagadaniem, które znalazło się w artykule było ukazanie roli Prymasa Augusta Hlonda w organizacji życia religijnego w Polsce w okresie międzywojennym i koncyliacyjnego zakończenia sporów związanych z „kwestią prymasostwa".