https://doi.org/10.56898/st.10635
W Kościele katolickim w Polsce po Soborze Watykańskim II priorytetem była realizacja postanowień zawartych w Konstytucji o Liturgii. Najważniejszym zadaniem była właściwa formacja duchowieństwa i wiernych. Optymalnym rozwiązaniem okazało się stopniowe wprowadzanie języka polskiego do liturgii. W rezultacie język narodowy przyczynił się do świadomego i owocnego uczestnictwa w liturgii. Realizacja postanowień Konstytucji o Liturgii uwzględniała specyficzny kontekst pobożności polskiej, opartej na tradycyjnej pobożności ludowej. Nie sposób zrozumieć wprowadzenia reform posoborowych w Polsce bez odniesienia do specyficznego kontekstu historycznego naszego kraju. Kościół dokonał posoborowej odnowy w systemie komunistycznym wrogim religii. Wiara w Polsce, zepchnięta na margines, była nastawiona na obronę i przetrwanie. Odnowa soborowa rozpoczęła się trafnie od pogłębienia liturgii. Dzięki prymasowi Wyszyńskiemu została przeprowadzona ostrożnie i spokojnie, co na dłuższą metę okazało się zbawienne, ponieważ uniknięto błędów popełnianych w innych krajach.
Kilkadziesiąt lat po Soborze trzeba powiedzieć, że program odnowy Kościoła katolickiego w Polsce i reformy Kościoła wciąż nie zostały w pełni zrealizowane. Sobór Watykański II był historycznym punktem zwrotnym w Kościele. Wydawało się, że soborowe przyjęcie w Polsce się skończyło. Podczas swojego pontyfikatu św. Jan Paweł II przypomniał Polakom, że Sobór jest wciąż niedokończonym dziełem.
Język Polski
English