Opublikowane: 2025-11-06

Napominanie jako prerogatywa i chrześcijańska powinność.

Słów kilka w obronie zapoznanej postawy

Rafał Kupiszewski
Warszawskie Studia Pastoralne
Dział: Artykuły
https://doi.org/10.21697/wsp.2025.2.02

Abstrakt

Napominanie jest wymogiem, którego źródłem jest sam Bóg, Jego wola i Jego zbawcza pedagogia. Odnosi się ono do nagannych zachowań i postaw moralnych, które domagają się napiętnowania. Każdy wyznawca Jezusa Chrystusa zobowiązany jest do właściwej reakcji na zło moralne. Jednak we współczesnym klimacie kulturowo-duchowym, zdominowanym przez indywidualizm i konformizm społeczny, napominanie stało się postawą niepożądaną, źle przyjmowaną, a wręcz wypychane jest poza nawias świa- domości nawet wewnątrz samego Kościoła. Niniejszy artykuł chce–choćby w skromnej mierze-przyczynić się do przywrócenia należnego miejsca nie łatwej, przecież, sztuce napominania, prowokując głębszą nad nią refleksję, zwłaszcza wśród wiernych Kościoła.

Słowa kluczowe:

napominanie, zło moralne, indywidualizm

Pobierz pliki

Zasady cytowania

Kupiszewski, R. (2025). Napominanie jako prerogatywa i chrześcijańska powinność.: Słów kilka w obronie zapoznanej postawy . Warszawskie Studia Pastoralne, 60(2), 21–37. https://doi.org/10.21697/wsp.2025.2.02

Cited by / Share


Ta strona używa pliki cookie dla prawidłowego działania, aby korzystać w pełni z portalu należy zaakceptować pliki cookie.