https://doi.org/10.21697/kmt.2023.60.06
W artykule podjęty został temat sejfityzmu, a więc (coraz silniej obecnego we współczesnej kulturze) kultu bezpieczeństwa i związanej z tym tendencji do nadmiernego eliminowania wszelkich (prawdziwych i wyimaginowanych) zagrożeń dotyczących ludzkiego życia i zdrowia. Problematykę tę zawęziłam do dziedziny życia społecznego, jaką jest wychowanie dzieci i młodzieży. W tym kontekście sejfityzm przejawia się zwłaszcza w nadopiekuńczości rodziców, czyli w ich skłonności do przesadnego dbania o bezpieczeństwo dzieci, co w praktyce prowadzi do nieustannej kontroli nad poczynaniami dziecka (syndrom „helikopterowego rodzicielstwa”). W efekcie wychowujemy dziś istoty słabe, „kruche” psychicznie, nadwrażliwe na krytykę i stres. Refleksja nad kulturą sejfityzmu jest w Polsce nowa i nie doczekała się jeszcze syntetycznych opracowań, dlatego pierwsza cześć prezentowanego tekstu przedstawia przegląd (przed wszystkim zachodniej) literatury dotyczącej tego problemu. W artykule podkreślono również, że znaczącą rolę w procesie społecznego przyswajania sejfityzmu odgrywają media, zarówno społecznościowe, jak i tradycyjne - dlatego głównym celem pracy było zbadanie, czy idea ta jest już obecna w polskim dyskursie medialnym dotyczącym wychowania dzieci i młodzieży - a jeśli tak, to jak jest ona w nich prezentowana. Badania wykazały, że w polskich portalach internetowych poświęconych tematyce wychowawczej można odnaleźć przejawy kultury sejfityzmu w obu rozpoznanych przez teoretyków nurtach: wychowania w bezpieczeństwie fizycznym i emocjonalnym. Zaprezentowana w tej pracy analiza ma wartość poznawczą jako badanie eksploracyjne i umożliwia wstępną identyfikację problemu z perspektywy badań kulturowych, społecznych i medioznawczych. W zakończeniu artykułu zasygnalizowana została potrzeba pogłębionych badań nad obecnością idei sejfityzmu w mediach i jej wpływu na polskie społeczeństwo.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
Licencja

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.