https://doi.org/10.21697/kmt.2025.63.010
Julia Keilowa (1902–1942 lub 1943) rzeźbiarka i metaloplastyczka uznawana jest współcześnie za ikonę polskiego designu. Keilowa studiując w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych uczęszczała na zajęcia z metaloplastyki, które prowadził Karol Stryjeński. W tym czasie nauczyła się pracować z metalem, poznała jego właściwości: zarówno możliwości jak i ograniczenia. Wykuwając przedmioty użytkowe oraz dostarczając projekty do fabryk bardzo duży nacisk kładła na współgranie formy z tworzywem. Była świadoma, że srebrzysta powierzchnia platerów wpływała na odbiór kształtu. Keilowa z ogromnym wyczuciem umiała wykorzystać grę refleksów i tonów, które powstawały na metalicznej powierzchni blachy. Charakterystyczne w jej podejściu do metalu jest niuansowanie efektów powstających dzięki światłu odbijającemu się na miękko wyoblonych, czy ekspresyjnie załamanych elementach projektowanych naczyń. Połysk, mat, kontrast między światłem a cieniem współtworzą formę przedmiotów.
Prace Keilowej wpisują się w stylistykę art deco. Oddają ducha lat 20 i 30. XX wieku, okresu, w którym twórcy przedmiotów użytkowych poprzez światło, ruch, dynamiczne zderzenie form, geometryzację przekazywali fascynację nowoczesnością.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Język Polski
English