Abstrakt

Artykuł analizuje regulację przestępstwa kradzieży w przedwojennych projektach kodeksu karnego. Największe kontrowersje dotyczyły potrzeby wprowadzenia znamienia braku zgody właściciela (posiadacza) oraz klauzuli bezprawności. Ta ostatnia występuje w prawie niemieckim od 1871 r. Autor zwraca uwagę na brak konieczności tworzenia znamienia braku zgody właściciela (posiadacza), gdyż zawiera się ona w znamieniu zaboru. Zbędna jest także klauzula bezprawności przywłaszczenia, ponieważ stosują się ją w innych przypadkach. Wprowadzanie do typów czynów zabronionych znamienia bezprawności zachowania jest uzasadnione wyłącznie wtedy, kiedy określone zachowanie jest unormowane w przepisach szczególnych. Nie jest tak w przypadku kradzieży. Projekty unikały kazuistyki, która towarzyszyła unormowaniu kradzieży w dawnym europejskim prawodawstwie.
Dyskusje toczyły się także nad wprowadzeniem typu przywilejowanego kradzieży. Kodeks karny z 1932 r. stypizował tylko dwie kradzieże kwalifikowane (kradzież rozbójniczą oraz rozbój). Okolicznością kwalifikującą nie było włamanie. W art. 257 § 2 k.k. z 1932 r. uregulowano typ uprzywilejowany kradzieży - zabór z nędzy
w celu użycia małej wartości przedmiotu pierwszej potrzeby.