Abstract

Episkopat Polski publikując Dekret ogólny o przeprowadzeniu rozmów kanoniczno duszpasterskich z narzeczonymi przed zawarciem małżeństwa kanonicznego spełniła oczekiwania wspólnot parafialnych, dając jasno określone wytyczne w tak istotnej materii dla życia społeczności kościelnej. Stało się tak dlatego, że wdrożony akt prawny nie jest oderwany od aktualnego kontekstu społecznego w Polsce. Zmieniająca się mentalność społeczeństwa i ewaluujące uwarunkowania społeczne przyczyniają się do tego, że etap przygotowania do małżeństwa wymagał nowego spojrzenia, a w konsekwencji weryfikacji poszczególnych unormowań. W Dekrecie uwzględniono zarówno polaryzującą się wiarę młodego człowieka jak również nowe konstelacje par przygotowujących się do wspólnej życiowej drogi. A ponadto, dokument episkopatu naznaczony jest ogromną wrażliwością na indywidualność narzeczonych. Wspomniana indywidualność potencjalnych rozmówców kancelaryjnych prowadzi często do ich utożsamienia się, z nurtem indywidualizmu, ten z kolei stawia jednostkę-osobę na piedestale wartości, uznając ją za najwyższe dobro. I tak oto duża część społeczności bardzo pielęgnuje zarysowany model myślenia. Stąd sugestia Konferencji Episkopatu do wszystkich duszpasterzy posługujących w kancelarii parafialnej, by cechowała ich empatia, wrażliwość i delikatność (DO 6). Ale czy taka postawa nie stwarza narzeczonym przestrzeni roszczeniowej? Odpowiedź dadzą konkretne doświadczenia. Natomiast omawiany dokument nacechowany jest ogromną elastycznością. Taki sposób podejścia do rozwiązywania potencjalnych trudności wskazuje na służebny charakter Kościoła i podjęcie wynikających z tego konsekwencje. Stąd płynąca zachęta ze strony episkopatu ku duszpasterzom, by z powagą i odpowiedzialnością poruszali zagadnienia dotykające trudności z jakimi mogą się zderzyć w małżeństwie na tle różnic wyznaniowych czy religijnych.