Opublikowane: 15-12-2025

Nadzieja jako uczucie i cnota w świetle nauczania Kościoła katolickiego. Wybrane aspekty

Waldemar Prondzinski
Studia Gdańskie
Dział: Artykuły
https://doi.org/10.26142/stgd-2025-001

Abstrakt

Nadzieja może być rozumiana jako pragnienie i oczekiwanie dobra. W wymiarze psychologicznym pomaga radzić sobie z trudnościami i motywuje do działania. Św. Tomasz z Akwinu opisywał ją zarówno jako uczucie dążące do trudnego dobra, wymagającego wysiłku, jak i cnotę teologalną, opartą na pomocy Bożej i skierowaną ku życiu wiecznemu. Kościół postrzega nadzieję przede wszystkim jako cnotę teologalną, dar Boży, który wraz z łaską uświęcającą daje pewność zbawienia i siłę do trwania w wierności Chrystusowi. Św. Jan Paweł II, Benedykt XVI, Franciszek i Leon XIV w swoim nauczaniu podkreślają, że nadzieja chrześcijańska jest aktywnym zaangażowaniem w życie, zakorzenionym w Zmartwychwstałym Chrystusie i ufności w obietnice Boże oraz Jego miłosierdzie. Jest „kotwicą” duszy, transcendującą doczesność i otwierającą na perspektywę wieczną. Wreszcie jest darem łaski, który uzdrawia wewnętrzny smutek i prowadzi do nawrócenia. Odróżnia się ją od optymizmu, który opiera się na ludzkich siłach i doczesnych sukcesach, mogących prowadzić do rozczarowania i zwątpienia w sens ludzkiej egzystencji.

Słowa kluczowe:

uczucie nadziei, cnota nadziei, optymizm

Pobierz pliki

Zasady cytowania

Prondzinski, W. (2025). Nadzieja jako uczucie i cnota w świetle nauczania Kościoła katolickiego. Wybrane aspekty. Studia Gdańskie, 56, 7–17. https://doi.org/10.26142/stgd-2025-001

Cited by / Share

Ta strona używa pliki cookie dla prawidłowego działania, aby korzystać w pełni z portalu należy zaakceptować pliki cookie.