Akceptacja osób z niepełnosprawnościami w społeczeństwie może być rozumiana jako jeden z warunków osiągnięcia równego traktowania, rzeczywistego udziału w życiu społecznym oraz rozwoju osobistego i wysokiej jakości życia tej grupy (Kazanowski, Żyta 2020). Może być analizowana pod kątem różnych czynników, zarówno zewnętrznych (demograficznych), jak i wewnętrznych. W pracy – stanowiącej część szerszego projektu badawczego – przedstawiono wyniki analizy zależności między miejscem zamieszkania a poziomem akceptacji osób z niepełnosprawnością. Wykorzystano założenia „modelu opartego na miejscu”, który uznaje lokalizację za istotny czynnik socjalizacji i tworzenia postaw (Carter i in. 2016). W badaniu wykorzystano Skalę Akceptacji Niepełnosprawności, która składa się z 27 stwierdzeń i jest narzędziem do pomiaru poziomu akceptacji osób niepełnosprawnych w trzech wymiarach: (1) akceptacji wsparcia udzielanego osobom z niepełnosprawnością; (2) akceptacji włączania osób z niepełnosprawnością w instytucje życia społecznego; (3) akceptacji kompetencji osób z niepełnosprawnością do funkcjonowania w rolach społecznych. Badaniami objęto 313 osób, w tym 156 kobiet (49,84 proc.) i 157 mężczyzn (50,16 proc.) reprezentujących trzy typy środowisk zamieszkania: wieś, małe miasto i duże miasto. Wyniki badań ujawniły, że respondenci deklarowali najwyższy poziom akceptacji w zakresie włączania osób z niepełnosprawnością w instytucje życia społecznego (wymiar 2), natomiast akceptacja ich kompetencji do funkcjonowania w rolach społecznych (wymiar 3) była na najniższym poziomie. Ponadto zaobserwowano istotne statystycznie różnice pomiędzy grupami wyodrębnionymi ze względu na miejsce zamieszkania w zakresie natężenia akceptacji dla włączania osób niepełnosprawnych w instytucje życia społecznego.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share