Małżeństwo in fieri jest jedynym z sakramentów Kościoła, który można uznać za akt prawny. Stąd możliwa jest refleksja nad aktem zawarcia małżeństwa z punktu widzenia teorii ogólnej kanonicznego aktu prawnego oraz zastosowanie do małżeństwa tych kategorii i norm, które dotyczą zdolności produktywnej aktu prawnego. Można rozróżnić dwie kategorie nieskuteczności konstytutywnej małżeństwa: małżeństwo nieistniejące (matrimonium inexistens) oraz małżeństwo nieważne (matrimonium nullum), choć istniejące. Ze względu na nierozerwalny charakter małżeństwa, trudno mówić o skuteczności (efficacitas) czy nieskuteczności (inefficacitas) małżeństwa, które miałyby charakter temporalny. Małżeństwo in fieri, tak jak każdy inny akt prawny, można analizować w funkcji elementów jego struktury konstytutywnej i w każdym z tych elementów wyróżnić poziom istotny (ad existentiam) oraz poziom produktywny (ad validitatem). Poziom istotny stanowią te wymogi, które z samej natury małżeństwa – zdefiniowanej przez prawo Boże naturalne i pozytywne – należą do jego esencji (istoty). Na poziom produktywny (ad validitatem) zaś składają się wszystkie wymagania, które nie wynikają ex natura matrimonii, a które prawodawca w sposób wyraźny ustanowił do ważności paktu małżeńskiego (zgodnie z przepisem kan. 10 KPK/83). Rozróżnienie na te dwie kategorie nieskuteczności konstytutywnej, choć nieobecne explicite w obowiązujących normach kodeksowych, determinuje w sposób radykalny wszelką normatywę kanoniczną dotyczącą małżeństwa, szczególnie zaś warunkuje możliwość zewnętrznego zaradzenia jego nieskuteczności, zarówno poprzez dyspensę, jak i poprzez sanację. Artykuł kończy propozycja de lege ferenda odnośnie do takiego sformułowania kan. 1057 § 1 KPK/83, które precyzowałoby wymogi ex natura matrimonii do prawnego zaistnienia małżeństwa (consensus naturaliter sufficiens) oraz warunki ważności małżeństwa (matrimonium validum).
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share