https://doi.org/10.21697/pk.2015.59.4.03
Życie zakonne jest specyficznym zaproszeniem osoby, która odczytuje swoje życiowe powołanie w duchu wiary, jak również w przeżywaniu radości życia. Powołanie do życia zakonnego rozeznaje się na wstępnych etapach: przede wszystkim w prenowicjacie i nowicjacie. W opracowaniu przywołano kanoniczno-prawne wymagania, które stanowią o ważności i godziwości przyjęcia, najpierw do postulantatu, a następnie nowicjatu. Decyzję o przyjęciu kandydatów podejmują przełożeni wyżsi. Wytycznymi dla dokonania tej decyzji są rozeznanie: wieku, zdrowia, charakteru i dojrzałości zainteresowanych. Następnie przełożeni muszą wykluczyć istnienie przeszkód, które powodowałyby nieważność czynności prawnej: przyjęcia do nowicjatu. Ich decyzja opiera się na zapoznaniu się z dokumentami i świadectwami, których domaga się albo zaleca prawo powszechne oraz własne instytutu zakonnego. Powinni rozważyć także zakazy przyjęcia do nowicjatu, które choć nie unieważniają decyzji, to jednak ich zignorowanie powoduje niegodziwość działania. Zaniedbanie tych działań skutkować może negatywnymi konsekwencjami dla powołanego, jak i samego instytutu. Natomiast czynności przełożonych, dokonane skrupulatnie i zgodnie z prawem kanonicznym, owocują dobrym rozeznaniem i przyjęciem do instytutu odpowiednich oraz zdatnych kandydatów, co w sumie służy dobru tych ostatnich oraz samego instytutu. Kościół z największą starannością troszczy się o formację zakonników, co także jest współczesnym wyzwaniem. Zmniejszenie się liczby zakonników, co zauważa się w niektórych regionach świata, należy zrekompensować ich jakością, która w dużym stopniu zależy od formacji.
Télécharger des fichiers
Règles de citation
##plugins.themes.libcom.share##
English
Español (España)
Français (France)
Italiano
Język Polski
Deutsch