https://doi.org/10.56898/st.10158
Artykuł stanowi prezentację myśli T. Halíka dotyczących Kościoła w dobie pandemii i
po pandemii. Czeski teolog, niczym Gottfried Wilhelm Leibniz, przedstawia własną teodyceę.
Jest ona zdecydowanie inna niż ta osiemnastowieczna. Inny jest też świat, inni i my jesteśmy.
Bóg na szczęście, tak wtedy, jak i dzisiaj, nie zmienia się. Doskonale wie o tym T. Halík,
dlatego staje przed kamerą w pustym kościele św. Salwatora na praskiej starówce. Chce
przejść ze słuchającymi go pod drugiej stronie ekranu drogę od Środy Popielcowej do
Zielonych Świętek. „Czas pustych kościołów” stanowi zbiór siedemnastu kazań. Nie są to
jedynie biblijne interpretacje tekstów liturgicznych. Halík inspiruje się Ewangelią i na niej
buduje narracje, pełne teologicznej głębi. Sięgnijmy do najciekawszych wątków tej pracy.
Katolicyzm zmienia się na naszych oczach. Nie oznacza to w żadnym razie końca
Kościoła. Teologowie, filozofowie czy publicyści, analizujący zmiany, są w tym względzie
zgodni. Istota wiary pozostaje niezmienna. Rozpada się katolickie imaginarium do którego
przez wieki stulecia był przyzwyczajony. Ewangelia przestaje rządzić państwami.
Chrześcijanie zaś zostają zaproszeni do tego, by iść w kierunku źródła.
Język Polski
English