https://doi.org/10.56898/st.9956
Od zarania dziejów ludzkość podejmuje próby odpowiedzi na fundamentalne pytania dotyczące swojej egzystencji. Jednym z tematów, podejmowanych przez filozofów, myślicieli i teologów od samych początków cywilizacji jest rzeczywistość szczęścia. W zależności od epoki i przyjętego systemu myślowego, szczęście definiowane było w zupełnie odmienny sposób. Inne poglądy na jego temat przejawiali filozofowie greccy, inne myśl judaistyczna, aż po współczesne nurty społeczne i filozoficzne, takie jak materializm czy anarchizm. Co jednak na temat szczęścia ma do powiedzenia teologia? Czym charakteryzuje się chrześcijańskie pojmowanie szczęścia, co stanowi o jego wyjątkowości i na czym się opiera? Wreszcie: w jaki sposób można ukazać wiarygodność i racjonalność chrześcijańskiego przekazu na temat szczęścia? Poniższy artykuł jest próbą udzielenia odpowiedzi na postawione kwestie, za źródła obierając wybrane prace Josepha Ratzingera, którego nauczanie na temat szczęścia nie tylko jest refleksją niezmiernie głęboką i interesującą, ale również zawiera walor apologijny.
Język Polski
English