https://doi.org/10.21852/sem.2022.2.02
Według Nietzschego nuda pojawiła się już w Raju, a walcząc z nią, człowiek odkrył wartość poznania, lecz równocześnie poróżnił się z Bogiem. Myśl Nietzschego kontynuuje Cioran, twierdząc, że źródłem pierwotnej nudy jest niedopasowanie człowieka do świata, w jakim żyje, a skutkiem – strach przed samym sobą. Nudą płaci człowiek za nieumiejętność odnalezienia ostatecznego sensu świata i życia. Wbrew temu jednoznacznie negatywnemu obrazowi nudy, można wskazać także pozytywne jej aspekty. Brodski w eseju Pochwała nudy radzi, by czasem poddać się nudzie i wykorzystać to doświadczenie dla pogłębienia samowiedzy i uchwycenia relacji między świadomością a wymiarem czasu. Autor tekstu rozwija tę ideę. Wykorzystując elementy antropologii filozoficznej realizmu krytycznego M. Archer, proponuje aktywne i konstruktywne podejście do przeżywania stanu znudzenia w perspektywie afirmatywnego, a zarazem krytycznego stosunku do samego siebie.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Język Polski
English