Abstrakt

Pierwsze oratorium salezjańskie powstało w Polsce w Przemyślu w 1907 roku jako typowa forma wychowania młodzieży. W 1936 r. powstało kolejne oratorium przy salezjańskim seminarium duchownym w Krakowie. Dzięki dobrym umiejętnościom organizacyjnym i rozważnemu kierownictwu ks. Józefa Nęckiego wkrótce wyposażono go w sale, place zabaw, boiska i obiekty sportowe. Oratorium zapewniało młodym ludziom życie religijne, wychowanie kulturalne i fizyczne, naukę i pomoc materialną. Życie zakonne w oratorium opierało się na katechezie, liturgii i modlitwie. Powstało stowarzyszenie ministrantów oraz Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Męskiej. Pogadanki dotyczyły dobrych obyczajów, kwestii higienicznych i estetycznych; często organizowano wycieczki do kina i teatru. Oratorium polegało na pomocy materialnej w postaci darów z okazji świąt oraz darowizn żywnościowych. Głównym źródłem utrzymania była hojność krakowian. Działalność oratorium sparaliżował wybuch II wojny światowej, po której głównym celem działalności oratorium była działalność charytatywna i dystrybucja dożywiania. Działalność kulturalna oratorium we wszystkich jej wymiarach opierała się na ks. Bosko i była odpowiednia dla każdej grupy wiekowej.