https://doi.org/10.21852/sem.2011.29.02
Starość, jako normalny etap ludzkiego bytowania na ziemi, jest czasem „zbierania owoców” przy jednoczesnym zmniejszaniu się sprawności psychofizycznej i częstym pojawianiu się niepełnosprawności. Starość będąc również dopełnieniem życia ludzkiego jest „pomostem” prowadzącym do wieczności, z czym wiąże się problem odchodzenia z tego życia, cierpienia i śmierci, w tym szczególnie dotkliwy problemem owdowienia. Starość we współczesnym świecie nabiera coraz większego znaczenia ze względu na proces starzenia społeczeństwa. Kościół katolicki chcąc adekwatnie odpowiadać na ten „znak czasu” podejmuje odpowiednie działania. Dlatego w niniejszym artykule na początku przedstawiona została sytuacja życiowa ludzi starszych, w tym również osób owdowiałych. Potem zarysowana została nauka Kościoła o starości z wyakcentowaniem problematyki wdowieństwa. Następnie ukazane zostały działania, które powinny być lub są realizowane przez duszpasterstwo Kościoła wobec tej kategorii osób.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Język Polski
English