https://doi.org/10.26142/stgd-2020-023
Msza Prymicyjna jest ważnym dniem w życiu neoprezbitera, jego rodziny i parafii, z której pochodzi. Jej przebieg zawsze normowały księgi liturgiczne. Przed Soborem Watykańskim II nie była możliwa w tym przypadku koncelebra, stąd wytworzyła się funkcja manuduktora – starszego kapłana, który wskazywał prymicjantowi teksty mszalne. Błogosławieństwo prymicyjne poprzedzone było tzw. papieskim, następnie prymicjant błogosławił poszczególne stany, jak to ma miejsce i w odnowionej liturgii. Poszczególne diecezje różnie ustosunkowały się do owego błogosławieństwa papieskiego, którego nie zawierają już Obrzędy błogosławieństw. Sam udział we Mszy św. wiąże się z możliwością uzyskania odpustu zupełnego pod zwykłymi warunkami. Różnice są także w podtrzymywaniu tradycji błogosławieństwa np. wianka prymicyjnego, czasie powitania prymicjanta, jak i zaleceniom odnośnie organizacji agapy po Mszy świętej.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
Język Polski
English