Instrukcja redakcyjna „Saeculum Christianum”
1. Czasopismo „Saeculum Christianum” publikuje: Rozprawy i Artykuły, Materiały źródłowe, Sprawozdania i Komunikaty, Recenzje i Wspomnienia pośmiertne. Przyjmowane są teksty w następujących językach: polskim, angielskim, niemieckim, francuskim i włoskim.
2. Redakcja przyjmuje do druku teksty dotychczas nie publikowane, które należy przekazać w formie elektronicznej na adres: saeculum.christianum@uksw.edu.pl. Autor dostarcza ostateczną wersję tekstu. Plik zawierający proponowany do publikacji tekst powinien być nazwany od nazwiska i imienia autora artykułu. Np. Jan Nowak powinien nazwać przesyłany plik: nowak-jan.doc.
3. Nadesłane teksty są dopuszczane do druku na podstawie dwóch pozytywnych recenzji. Zrecenzowane teksty przekazywane są wraz z recenzjami do autorów. Autor powinien ustosunkować się do uwag recenzentów, a następnie przesłać do Redakcji poprawioną wersję artykułu recenzowanego, wydruk komputerowy i nośnik elektroniczny w nieprzekraczalnym terminie do 31 grudnia danego roku kalendarzowego. Autor składa deklarację poświadczoną własnoręcznym podpisem o posiadaniu praw autorskich materiałów wysyłanych do druku.
4. Redakcja nie zwraca materiałów nie zamawianych.
5. Tekst.
a) autor dostarcza do Redakcji wydruk komputerowy tekstu w dwóch egzemplarzach wraz z wersją przesłaną pocztą elektroniczną na adres redakcji. Wydruk powinien być jednostronny, na papierze formatu A-4. Preferowany edytor tekstu Word, czcionka Times New Roman, wielkość czcionki 12, odstępy między wierszami 1,5, przypisy czcionka 10. Marginesy każdej kartki wydruku powinny mieć wymiary: górny i dolny 2,5 cm, lewy 3,5 cm, prawy 2 cm bez żadnych wyróżnień. W przypadku używania znaków specjalnych jak np. alfabet grecki lub hebrajski należy drogą elektroniczną przesłać na adres Redakcji plik z odpowiednią czcionką w formie PDF. Do tekstu należy dołączyć streszczenie w języku polskim oraz abstrakt w j. angielskim, będący wiernym tłumaczeniem streszczenia w j. polskim. Długość streszczenia i abstraktu nie powinna przekraczać 700 znaków. Należy podać nazwisko autora przekładu. Należy dołączyć spis tabel i ilustracji oraz słowa kluczowe w j. angielskim;
b) objętość artykułów i rozpraw nie powinna przekraczać 40 tys. znaków łącznie ze spacjami, przypisami, z ilustracjami i bibliografią. Bibliografię należy rozpocząć od nazwiska autora. Maksymalna ilość ilustracji, map i tabel nie może przekroczyć 6. Objętość recenzji i omówień – nie więcej niż 10 tys. znaków.
6. Układ tekstu.
a) na pierwszej stronie artykułu: z lewej strony u góry imię i nazwisko autora, nazwa instytucji (jeśli autor życzy sobie, by tekst był afiliowany) lub miasto. Poniżej na osi tytuł;
b) w recenzji nad tekstem umieszczamy nagłówek: imię i nazwisko autora recenzowanej pracy, pełny tytuł według strony tytułowej, miejsce i rok wydania, nazwę wydawnictwa, liczbę stron, ewentualnie nazwę serii wydawniczej. Jeśli recenzja dotyczy pracy zbiorowej lub edycji źródłowej, po tytule podajemy imiona i nazwiska redaktorów lub wydawców; jeśli praca jest wielotomowa – liczbę tomów lub części cyframi arabskimi, np. t. 1-2. Imię i nazwisko autora recenzji, afiliację lub miasto, w którym pracuje, umieszczamy pod tekstem recenzji, z prawej strony;
c) wspomnienia pośmiertne: w tytule imię i nazwisko zmarłego, po nim w nawiasach dokładne daty życia. Imię i nazwisko autora jak w recenzji.
7. Tytuły, cytaty, cudzysłowy.
a) tytuły dzieł i dokumentów:
- rękopisy: oryginalne tytuły i incipity dokumentów, referatów itp. piszemy kursywą, tytuły nadane przez autora tekstu – bez kursywy, np. Laudum sejmiku, Memoriał itp.;
- druki: tytuły dzieł i dokumentów piszemy kursywą, tytuły rozdziałów i fragmentów dzieł (dokumentów) – bez kursywy, tytuły domyślne lub utarte określenia tytułowe – wielką literą bez wyróżnień, np. Kronika Helmolda, Geograf Bawarski, Konstytucja 3 Maja;
b) cytaty:
- źródła cytujemy w języku oryginału lub tłumaczeniu z podaniem w przypisie oryginalnego tekstu; cytaty zaznaczamy kursywą, w przypadku słowiańskich alfabetów cyrylickich (białoruskiego, bułgarskiego, macedońskiego, rosyjskiego, serbsko-chorwackiego i ukraińskiego) zachowujemy alfabet oryginału;
- cytowanych fragmentów źródłowych nie poprzedzamy i nie kończymy trzema kropkami;
- opuszczenia w cytowanym tekście sygnalizujemy trzema kropkami
w nawiasie prostokątnym [...];
c) cudzysłowy podwójne (dół – góra); w tekstach angielskich – podwójne
w górnej frakcji;
8. Skróty, daty i inne określenia czasu.
a) w tekstach stosujemy ogólnie przyjęte skróty: itd., m.in., etc., i inne, a także
z reguły: r. (rok) i w. (wiek);
b) daty w tekście:
- miesiąc słownie, np. 15 lipca 1410 rok, w sierpniu 1980 roku;
- przy różnych kalendarzach: 8/18 stycznia 1654 r., ale: 24 X/6 XI 1917 r.;
- okresy od do: 1-7 września 1939 r., 24 marca – 18 kwietnia 1653 r.;
- w datach wtrąconych w nawiasie miesiąc podaje się liczbą rzymską
i nie stosuje się skrótu r. na końcu, np. (31 VIII 1980);
c) daty w przypisach:
- miesiąc liczbą rzymską, np. 13 XII 1981 (nie dotyczy cytatów
i fragmentów narracyjnych);
- w razie braku daty dziennej miesiąc zawsze słownie, np. w maju 1600 r.;
d) pisownia określeń „wiek”, „rok”:
- przed: rozwinięte, np. w wieku XVI, w roku 1569;
- po: skrócone, np. w XVI w., w 1569 r.;
e) w określeniach typu „w drugiej połowie”, „lata osiemdziesiąte” nie używa się cyfr.
9. Przypisy.
a) zasady ogólne:
- przypisy następują na dole strony – tzw. przypisy dolne. Odsyłacze do nich w tekście umieszczamy w górnej frakcji przed przecinkiem, średnikiem lub kropką kończącą zdanie (z wyjątkiem skrótów np. w.-wiek, r. - rok);
- w przypisach stosuje się skróty takie same jak w tekście oraz konwencjonalne skróty łacińskie: ibidem, idem, eadem, iidem, eaedem, op. cit., loc. cit. Można stosować także inne skróty np. tamże lub przyjęte w historycznych opracowaniach specjalistycznych, jednak z objaśnieniem przy pierwszym zastosowaniu;
- tomy, roczniki, numery, zeszyty i części periodyków i innych publikacji podajemy cyframi arabskimi.
b) opisy bibliograficzne:
- publikacja zwarta (książka): inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł dzieła i ewentualnie podtytuł, oddzielony kropką (kursywą), części wydawnicze, numer tomu, miejsce i rok wydania wykaz cytowanych stron, np. F. Braudel, Morze Śródziemne i świat śródziemnomorski w epoce Filipa II, wyd. 2, t. 1, Warszawa 2004, s. 77-80;
- czasopisma: inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł tekstu (kursywą), tytuł czasopisma w cudzysłowie, rocznik, (tom) rok wydania, numer lub zeszyt cyframi arabskimi, strony, np. W. Gliński, Kościół unicki w okresie porozbiorowym (1795-1814), „Saeculum Christianum”, 10/2003, nr 1, s. 101-111;
- serie wydawnicze: inicjał i nazwisko autora, tytuł kursywą, miejsce i rok wydania, nazwa serii w cudzysłowie, numer tomu, strony. W przypadku prac zbiorowych po tytule przywołanego tekstu następuje w: (bez nawiasów prostokątnych), tytuł opracowania zbiorowego pisany kursywą oraz inicjał imienia i nazwisko redaktora, miejsce i rok wydania, nazwa serii w cudzysłowie, numer tomu, strony, np. T. Ciesielski, Kongresy pokojowe w Lubece w latach 1651-1653, w: Z dziejów stosunków Rzeczypospolitej Obojga Narodów ze Szwecją w XVII wieku, red. M. Nagielski, Warszawa 2007, „Fasciculi Historici Novi”, t. 8, s. 67-79;
- biogramy w Polskim Słowniku Biograficznym traktujemy jak artykuły w wielotomowej pracy zbiorowej. Przy cytowaniu Słownika Biograficznego podajemy daty życia osoby cytowanej;
- przypis, który bezpośrednio powtarza się, oznaczamy: Ibidem lub Tamże, strony (bez kursywy) Dzieło wcześniej cytowane zapisujemy: inicjał imienia i nazwisko autora, op. cit., lub dz. cyt., strony. Jeśli w jednym przypisie następują bezpośrednio po sobie więcej niż jedno dzieło tego samego autora, to przy cytowaniu drugiego dzieła (i następnych) zamiast inicjału i nazwiska autora piszemy: Idem, tytuł lub skrót tytułu, strony;
- brak miejsca lub brak roku wydania książki cytowanej oznacza się skrótem [b.m.], [b.r.], [b.m.r.] w nawiasie prostokątnym;
- stosujemy polskie określenia skrótowe: wyd., oprac., red. (nie pod red.);
- opisy archiwaliów i rękopisów modernizujemy zgodnie z zasadami określonymi w Instrukcji wydawniczej dla średniowiecznych źródeł historycznych (Kraków 1925) oraz Instrukcji wydawniczej dla źródeł historycznych od XVI do połowy XIX wieku (Wrocław 1953);
- opisy starodruków nie są modernizowane.
English
Français (France)
Italiano
Język Polski
Deutsch
Español (España)
