https://doi.org/10.21697/stv.15088
Powieść Rodzina Połanieckich H. Sienkiewicza jest pierwszą z trzech jego książek, w których apologetyczny wątek jest wyrażony wprost. Jednak krytyka literacka tak przed 1939 rokiem, jak i po II wojnie z zasady pomijała ten wątek, co można tłumaczyć niezrozumieniem duchowych i teologicznych zmagań bohaterów przez badaczy, których religijne doświadczenie zatrzymało się w młodości lub było faktyczną apostazją. Ostatnie lata przyniosło zmianę i krytycy zaczynają poważ- nie traktować poglądy teologiczne Sienkiewicza. W artykule przeanalizowałem proces nawrócenia Stanisława Połanieckiego, który utraciwszy wiarę dziecięcą stał się agnostykiem. W odnajdywaniu Boga chrześcijańskiego objawienia udaje mu się pokonać pokusę religijności mieszczańskiej –typowego zachowaniem jego warstwy społecznej. Autor pokazuje, że wiara Połanieckiego nie jest fdeizmem ani tradycjonalizmem. Jego nawrócenie jest ilustracją nauczania Soboru Watykańskiego z 1870 roku: „Kiedy rozum oświecony wiarą szuka starannie, nabożnie i trzeźwo, [wówczas] otrzymuje z daru Bożego jakieś zrozumienie – i to bardzo owocne – tajemnic” (Konstytucja Dei Filiius, IV).
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
English
Język Polski