Abstract

Teologia ciała jest ściśle związana z definicją człowieka Jana Pawła II. Jej sednem jest afirmacja męskości i kobiecości, która wyraża się poprzez ciało. W sferze tej znajduje się nie tylko biologiczna struktura płciowa, ale cała sfera zachowań wynikających z płci. Sytuacją, która pozostaje w kontrze do nauczania Karola Wojtyły, jest proponowane (inicjowane konsumpcjonizmem) podejście do ciała jak do przedmiotu, maszyny, od której wymaga się najwyższej sprawności i parametryzacji wszystkiego, maksymalizacji jego możliwości, ale także jako do naczynia, które skrywa duchowe piękno, pozostające w przymusowej i niechcianej zależności od ciała.

Dynamiczny rozwój badań wokół cielesności nie doprowadził do jednej powszechnie przyjmowanej antropologii, a spór wokół definicji osoby i znaczenia jej fizycznej struktury, wciąż nie wycisza się. Coraz częściej mówi się o tym, że globalizacja i kultura masowa korzystają z tematu ciało, aby przyciągać konsumpcjonizmem uwagę uczestników życia społecznego, potęgując przy tym „użytkowość” i „użyteczność” ciała. W tym kontekście ważne jest dostrzeżenie propozycji Karola Wojtyły, który korzystając z doświadczeń Tradycji katolickiej, logicznie łączy osiągnięcia nauk teologicznych, antropologicznych, aby następnie przyjrzeć się im przez pryzmat zagadnień etycznych. Dowartościowuje więc ciało (materialne, przygodne, niestałe, śmiertelne, ale niezbędnego, aby wyrazić siebie) i zadaje pytanie jak poprzez nie można wyrazić miłość.