https://doi.org/10.21697/stv.9717
W wielu przypadkach praktyki duszpasterskiej pojawiają się sytuacje, w których rodzice chrzestni nie mogą, nie chcą pełnić swojego zadania lub nie zostali wyznaczeni przez rodziców lub prawnych opiekunów. W konsekwencji tego dziecko, a nawet dorosły w najbliższym czasie od chrztu nie może otrzymać „pomocy duchowej”, którą powinien być rodzic chrzestny wobec swojego chrześniaka.
W przypadku zadania chrzestnego można mówić o pewnego rodzaju analogii do urzędu kościelnego, a w konsekwencji można również stwierdzić istnienie „wakatu” zadania chrzestnego w przypadkach, kiedy nie ma nikogo, kto byłby powołany do udzielenia tej „duchowej pomocy” rodzicom lub prawnym opiekunom.
W rezultacie można mówić o pewnego rodzaju luce prawnej, ponieważ prawo powszechne nie podaje wprost rozwiązania tej kwestii prawnej. Pośrednio jednak można upatrywać rozwiązanie takiej sytuacji w możliwości wyznaczenia świadka bierzmowania, który nie jest chrzestnym. Jednakże to rozwiązanie, zawarte w prawie powszechnym, jest możliwe jedynie w momencie przystępowania do sakramentu bierzmowania. Dlatego można mówić dalej o luce prawnej, ponieważ są inne przypadki, w których ustanowienie zastępczej „pomocy duchowej” świadczonej przez tych, którzy pełnią zadanie rodziców chrzestnych, jest jak najbardziej wskazane. Dlatego w rozwiązaniu tej kwestii należy przywołać prawo partykularne obowiązujące w Polsce, które stosuje się w przypadkach przysposobienia
Dateien herunterladen
Zitierregeln
Zitiert von / Teilen
Deutsch
English
Język Polski