Opublikowane: 2017-12-14

Relacyjna natura sakramentu pokuty i pojednania w perspektywie usprawiedliwiającej łaski

Marek Filipczuk
Warszawskie Studia Pastoralne
Dział: Artykuły
https://doi.org/10.21697/wsp.2017.12.2.35.05

Abstrakt

Prawda wiary chrześcijańskiej poucza nas, że w sytuacji zniewolenia człowieka Bóg ponownie kieruje w jego stronę swoją miłość i uzdalnia go przez swoją łaskę do istotowo wewnętrznej przemiany, która stwarza nową jakość relacji stworzenia do Stwórcy i zbawcy. Pojednanie człowieka z Bogiem oraz z ludźmi wiąże się ściśle z przezwyciężeniem nieładu, który tkwi w człowieku, a więc wymaga niejako pojednania z samym sobą przez żal i postanowienie poprawy oraz zadośćuczynienie zawarte w pokucie osobowej. Z tego względu „jedność ludzi nie dokona się bez wewnętrznej przemiany każdego z osobna. Osobiste nawrócenie jest konieczną drogą do zgody pomiędzy ludźmi”. Pojednanie z Bogiem, z ludźmi i sobą samym prowadzi również do pojednania z całym stworzeniem odpowiednio do właściwego przyporządkowania celów w ramach integralnego powołania człowieka. zastanawiając się przeto nad znaczeniem Sakramentu Pokuty w życiu chrześcijan nie można przeoczyć znaczenia pokoju serca, którego źródłem jest ożywione łaską przeświadczenie o skutecznym pojednaniu z Bogiem i Kościołem w znaku sakramentalnym. to pojednanie stanowi podstawę nadziei na doskonalenie zjednoczenia z Bogiem i braćmi podczas ziemskiego pielgrzymowania ku wiecznemu wypełnieniu w społeczności zbawionych.

Słowa kluczowe:

Boże Miłosierdzie, nawrócenie, sakrament pojednania, łaska, pokuta, życie religijne, moralność

Pobierz pliki

Zasady cytowania

Filipczuk, M. (2017). Relacyjna natura sakramentu pokuty i pojednania w perspektywie usprawiedliwiającej łaski. Warszawskie Studia Pastoralne, 2(35), 57–86. https://doi.org/10.21697/wsp.2017.12.2.35.05

Cited by / Share


Ta strona używa pliki cookie dla prawidłowego działania, aby korzystać w pełni z portalu należy zaakceptować pliki cookie.