Streszczenie: Artykuł zawiera krytyczną ocenę stanowiska zaprezentowanego w pracy Roberta A. Larmera pod tytułem "Wiarygodność cudu. Rozważania na temat zasadności wiary w cuda" (2022). Książka ta stanowi próbę uzasadnienia wiary w cuda we współczesnym świecie i kontekście umysłowym. Cuda rozumie się w niej jako ingerencje Boga w bieg wydarzeń. Larmer przekonuje, że tak rozumiane cuda nie sprzeciwiają się dzisiejszemu obrazowi świata, jaki wyłania się z nauki. Twierdzi także, że wiele cudów jest na tyle dobrze udokumentowanych, że najbardziej racjonalnym podejściem jest przyjęcie ich jako realnych. Co więcej, cuda potwierdzają prawdziwość teizmu, a pośrednio wskazują również na autentyczność chrześcijaństwa jako wiary, która u swego początku ma ogrom dobrze udokumentowanych, uzasadnionych i zapowiedzianych wcześniej przez proroctwa cudów. Najpopularniejszym od czasów Davida Hume’a zarzutem przeciwko cudom był ten, że ich przyjęcie oznaczałoby, iż w pewnych sytuacjach nie działają prawa przyrody. Larmer poświęca więc wiele uwagi temu, aby obalić ów zarzut. Poglądy Larmera można określić mianem supranaturalizmu lub interwencjonizmu. Propozycja kanadyjskiego filozofa nie wydaje się jednak przekonująca. W pierwszej części artykułu przedstawione zostaną poglądy Larmera, zawarte we wspomnianej książce, natomiast druga część stanowić będzie polemikę z zaproponowanym przez niego ujęciem.
Fragment: "Ujęcie Larmera, jak się wydaje, ma w zamyśle pomagać chrześcijanom w przeżywaniu i przyjmowaniu wiary w cuda we współczesnym kontekście kulturowym i w zderzeniu z nowoczesnym obrazem świata. Jest to jednak próba skazana na porażkę. Supranaturalizm w ujęciu Larmera jest niewiarygodny z kilku powodów, zarówno filozoficznych, jak i teologicznych. Po pierwsze interwencjonistycznie rozumiane cuda kłócą się z codziennym doświadczeniem świata i naukowym obrazem rzeczywistości, niezależnie od tego, czy łamią prawa natury, czy jedynie zmieniają „warunki materialne”. Po drugie przyjęcie tak rozumianych cudów za faktycznie mające miejsce nie jest do pogodzenia z naukowym podejściem do rzeczywistości, a sama nauka może łatwo skompromitować roszczenia do takiej cudowności. Coś, co wcześniej uznawano za cud, z upływem czasu może zostać naukowo wyjaśnione. Nie oznacza to, że w każdym przypadku tak się zdarzy. Trzeba odróżniać płaszczyznę ontologiczną (czy naprawdę zaistniał cud) od epistemologicznej (czy coś słusznie uznano za cud). Pozostaje jednak problem tego, czy w ogóle można coś ostatecznie uznać za cud, dopóki nauka nie rozwinie się do końca i nie stwierdzi, że naprawdę nie da się wyjaśnić naturalnie danego zjawiska (a nie stanie się to nigdy). Po trzecie, Larmer przedstawia jako przykłady dokonujących się dzisiaj cudów jedynie uzdrowienia, nie zauważając, że jest to bardzo specyficzny rodzaj cudu, podatny na wyjaśnienie naturalne" (s. 187).
Spis treści: 1. Wstęp. 2. Przedstawienie stanowiska R.A. Larmera na temat cudów. 3. Uwagi krytyczne pod adresem propozycji R.A. Larmera. 4. Podsumowanie.
Ta strona używa pliki cookie dla prawidłowego działania, aby korzystać w pełni z portalu należy zaakceptować pliki cookie.
English
Język Polski