Opublikowane: 2018-11-26

DWIE DROGI KRYTYKI NEOPOZYTYWIZMU

Wiesław Wójcik

Abstrakt

Najważniejsze argumenty krytyczne wobec neopozytywizmu miały miejsce ze strony dwóch wielkich nurtów filozofii XX wieku: realizmu krytycznego (K. R. Popper) i filozofii analitycznej (G. E. Moore, B. Russell, L. Wittgenstein). Wszystkie te nurty zresztą wyrastają z tego samego pnia, tj. z filozofii austriackiego myśliciela, Franza Brentany. Będę starał się pokazać, że szczególne znaczenie w przezwyciężeniu neopozytywizmu miała filozofia analityczna rozwijana  w szkole lwowsko-warszawskiej, której twórcą był Kazimierz Twardowski, uczeń Brentany. Na charakter tej szkoły wpłynął również projekt rozwijania polskiej matematyki, logiki i filozofii, zaproponowany przez współtwórcę polskiej szkoły matematycznej – Zygmunta Janiszewskiego oraz badania logiczne podstaw matematyki prowadzone przez Jana Śleszyńskiego, Jana Łukasiewicza, Stanisława Leśniewskiego, Alfreda Tarskiego (i innych polskich logików). Nie można też zapominać o uczonych działających poza nurtem głównych szkół naukowych okresu międzywojennego, a których badania nad nauką są szczególnie cenne – chodzi o Leona Chwistka, Ludwika Flecka czy matematyków – Witolda Wilkosza i Ottona Nikodyma. W tej pracy jedynie sygnalizuję te kwestie.

Słowa kluczowe:

filozofia analityczna, realizm krytyczny, neopozytywizm, polska szkoła logiki, Kazimierz Twardowski, Karl Popper, Franz Brentano

Pobierz pliki

Zasady cytowania

Wójcik, W. (2018). DWIE DROGI KRYTYKI NEOPOZYTYWIZMU. Uniwersyteckie Czasopismo Socjologiczne, 10(1). Pobrano z https://czasopisma.uksw.edu.pl/index.php/ucs/article/view/2911

Cited by / Share


Ta strona używa pliki cookie dla prawidłowego działania, aby korzystać w pełni z portalu należy zaakceptować pliki cookie.