Metodyka pracy z osobami nieprzystosowanymi społecznie to dział pedagogiki resocjalizacyjnej nieustannie ewoluujący. W jego obszarze pojawiają się nowe propozycje oddziaływań, bądź udoskonalane są sprawdzone i utrwalone metody pracy. Należy zauważyć, że praktyczne rozwiązania w pracy resocjalizacyj- nej głównie uzależnione są od dominujących w danym czasie teorii podejmujących próbę interpretacji zachowań człowieka. Swoje znaczące wpływy na praktykę resocjalizacyjną wywarły głównie koncepcje psychologiczne począwszy od beha- wioryzmu, poprzez psychoanalizę, egzystencjalizm, psychologię humanistyczną, kognitywną i pozytywną. W niniejszym artykule zaprezentowano propozycję wykorzystania w pracy z osobami nieprzystosowanymi społecznie metody tu- toringu. Metoda ta jest wypadkową wielu podejść teoretycznych. W zależności od potrzeb i sytuacji podopiecznego wykorzystywane są różne rozwiązania. Jej najistotniejszym elementem jest osobliwa, niepowtarzalna praca wychowawcy, której podstawą jest zaufanie i akceptacja.
Słowa kluczowe:
Metoda pracy resocjalizacyjnej, zaufanie, akceptacja, odpowiedzialność, dialog
Pytka L. (2000). Pedagogika resocjalizacyjna. Wybrane zagadnienia teoretyczne, diagnostyczne i metodyczne. Warszawa: Wydawnictwo Akademii Pedagogiki Specjalnej.
Google Scholar
Pytka L. (2008). Różne ujęcia definicji resocjalizacji. In: Urban B., Stanik J. (ed.). Resocjalizacja. Warszawa: PWN.
Google Scholar
https://doi.org/10.21697/fp.2015.2.22
English
Język Polski