Abstrakt

Autor w prezentowanym artykule skupił swoją uwagę na naturze przywilejów osobistych i rzeczowych. Jak wynika z opracowania, ustawodawca zajął stanowisko w kwestii charakteru przywilejów w kan. 78 §§ 1-3 KPK. Prawna definicja przywileju skodyfikowana w kan. 76 1 kpk zawiera domniemanie dopuszczające dowód przeciwny. Oznacza to, że trwałość orzeczenia tego typu ma charakter warunkowy. Innymi słowy, nie jest to istotny element tej instytucji. Móc. 78 §§ 2-3 KPK kodyfikuje natomiast dyspozycje dotyczące ustania dwóch zasadniczych kategorii przywilejów, tj. mi. osobiste i realne przywileje. Ustanie obu typów przywilejów ma charakter naturalny. Przywilej osobisty nadany jednostce wygasa z chwilą jej śmierci i nie jest dziedziczony przez spadkobierców, natomiast przywilej dotyczący osobowości prawnej wygasa z chwilą spełnienia warunków skodyfikowanych w kan. 120 § 1 KPC są spełnione. W końcu prawdziwy przywilej zostaje wygaszony przez całkowite zniszczenie rzeczy lub miejsca. Jednak w przypadku przywileju miejscowego ustawodawca opiera się na fikcji prawnej pozwalającej na przywrócenie przywileju w przypadku odtworzenia zniszczonego miejsca w ciągu pięćdziesięciu lat. W konkluzji autor wskazuje, że uregulowania normatywne dotyczące charakteru przywilejów osobistych i rzeczowych skodyfikowane w kan. 78 § 1-3 KPK wynikają z prawa stanowionego. Ustawodawca ustanawiając je opiera się na mechanizmie fikcji prawnej.