Abstrakt

Historia rad wspierających przełożonych sięga początków życia monastycznego, tj. Reguła św. Benedyktynów. Sobór Watykański II dokonał rewaloryzacji organów zarządzających i odpowiedzialnych, zwłaszcza w życiu zakonnym. Prawo własne Towarzystwa św. Franciszka Salezego w sposób klarowny odnosi się do kwestii rad zakonnych. Rady religijne znajdują się na każdym szczeblu władzy. Artykuł przedstawia krótką historię ww. numeru. Podaje również informacje o normach prawa powszechnego Kościoła katolickiego dotyczących rad wyznaniowych. W drugiej części artykułu wyjaśniono normy prawa salezjańskiego na tle przesłanek teologiczno-prawnych. Konstytucje salezjańskie regulują sytuacje, w których rady wspierają przełożonych. Niektóre z przywołanych w artykule przypadków dotyczą takiej sytuacji, gdy do podjęcia czynności prawnych niezbędna jest zgoda lub rada rady. W zasadzie przełożony zwraca się do rady, ale nigdy nie głosuje. Jedyny przypadek działalności kolegialnej, który jest ustanowiony w Konstytucjach, dotyczy decyzji o zwolnieniu salezjanina. Następnie głosuje również przełożony generalny. Prawo podąża za życiem i dlatego dynamika rozwoju własnego prawa widoczna jest m.in. w postanowieniach ostatnich kapituł generalnych. Wydaje się, że konieczne jest przedrukowanie Konstytucji i Statutów Generalnych w języku polskim z uwzględnieniem zmian. Byłaby to również okazja do określenia języka. Reasumując, prawnie określone zadania rad i faktyczna posługa braci, którzy są członkami rady, koresponduje z myślą Kościoła o współodpowiedzialności zakonników za dobro wspólne. Jednocześnie zaangażowanie doradców
skutecznie wspiera zarząd na każdym poziomie organizacji kongregacyjnej.