Abstrakt

Głównym celem artykułu jest pokazanie, że poza działalnością kapłańską kapłan powinien angażować się w życie społeczne. Można wyróżnić dwie zasadnicze formy obecności Kościoła w życiu społecznym. Pierwszym z nich jest szeroko pojęte nauczanie w sferze społecznej, drugim konkretna działalność. Człowiek w świetle nauki społecznej Kościoła jest najwyższą wartością na świecie, a rodzina właściwym środowiskiem życia i rozwoju człowieka. Kościół realizuje więc swoją misję społeczną w oparciu o rodzinę. Rodzina jest wartością nie tylko dla jednostki, ale także dla szerszej zbiorowości, w tym przypadku dla wspólnoty państwowej. Zasadniczym pytaniem, jakie znaleźć można w kapłańskim prorokowaniu społecznym jest kwestia narodu. Naród zarówno poprzez wspólnotę, jak i kulturę stwarza warunki rozwoju człowieka we wszystkich płaszczyznach rozwoju:
- w płaszczyźnie prawdy /rozwoju intelektualnego/,
- w płaszczyźnie piękna /rozwoju duchowego/,
- w płaszczyźnie dobra /rozwoju moralnego/,
- w płaszczyźnie świętości/rozwoju religijnego.
Kwestią, która również znajduje się w polu zainteresowań nauk społecznych Kościoła jest kwestia charakteru państwa, relacji państwo - Kościół, a także kwestia ustroju państwa. Koncepcja państwa nie może być Kościołowi obojętna. Problematyka zatem takiego systemu, który pozwala ludziom żyć na odpowiednim poziomie życia, musi być w centrum zainteresowania nauki społecznej Kościoła. Z różnych kwestii społecznych, które są przejawem obecności Kościoła w życiu, można wyróżnić problematykę praw człowieka i obecności wartości chrześcijańskich w życiu społecznym. Zasygnalizowane są tu najważniejsze pytania, które dotykają człowieka znajdującego się w centrum zainteresowania Kościoła.