Abstrakt

Refleksji pedagogicznej towarzyszy od początku przekonanie, że wychowanie jest sztuką i wymaga szczególnego rodzaju wrażliwości, innowacyjności w działaniu i twórczego zaangażowania. Wychowanie dzisiaj to wychowanie w społeczeństwie zróżnicowanym, chwiejnym, pełnym napięć, w którym jest wiele możliwości wyboru, wielka odpowiedzialność osobista, z szansami życiowymi, ale i z wieloma niebezpieczeństwami. Dlatego autentyczne wychowanie wymaga przede wszystkim bliskości i zaufania, które niosą ze sobą miłość, pierwsze i podstawowe doświadczenie, jakim jest, a przynajmniej powinna być miłość dziecka do rodziców. Wychowawca pozostaje więc w relacji z wychowankiem jak z osobą, a nie materią, którą można dowolnie kształtować. Samo wychowanie ma na celu taki przyszły pozytywny rozwój dziecka, aby mogło realizować swój „potencjał”, kształtować swoją wolę i rozwijać się jako „osoba niepowtarzalna” zarówno w sensie indywidualnym, jak i społecznym . Dokonująca się w okresie wychowania „realizacja jednostki” pozostawia miejsce na nadzieję. W obietnicy i nadziei przyszłość współgra z życiem człowieka już teraz, a tym samym ukazuje sens wychowania. Natomiast z perspektywy „realizmu chrześcijańskiego” podkreśla się, że jednostka zawsze odnajduje się w określonej „sytuacji egzystencjalnej”. A więc wychowanie to nie tylko dialog i relacja między ludźmi, ale także realna relacja z Bogiem. To Bóg wychodzi na spotkanie człowieka w historii i daje mu niezawodną obietnicę całkowitego spełnienia (radości, sensu życia). W tym ujęciu znakiem nadziei jest także budowanie przyszłości (wspólnoty) poprzez respektowanie praw naturalnych i
podstawowych wolności ludzi i narodów.