Abstrakt

Artykuł dotyczy charakterystyki nauczania religii uczniów upośledzonych umysłowo. Tego rodzaju nauczanie wyrasta z osobistego przyjęcia i doświadczenia słów Jezusa: „Pójdźcie, których pobłogosławił mój Ojciec, weźcie w dziedzictwo królestwo przygotowane dla was od założenia świata. Bo byłem głodny, a daliście mi jeść, byłem spragniony, a daliście mi pić, byłem przybyszem i przyjęliście mnie, bez ubrania i przyodzialiście mnie, chory i odwiedziliście mnie, w więzieniu i przyszliście do mnie ”. (Mt 25,34-36) Iść i nieść Dobrą Nowinę tym, którzy jej najbardziej potrzebują – to najkrótsza definicja nauczania religii specjalnej. Z takim rozumieniem nauczania religii można podejmować wszelkie wysiłki związane z nauczaniem uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, a także angażować się w różnorodne działania na rzecz zaspokojenia potrzeb tych uczniów. W artykule przedstawiono główne cele, zadania i metody stosowane w nauczaniu religii specjalnej oraz scharakteryzowano cechy nauczyciela religii uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Przedstawiono również warunki nauczania religii specjalnej. Kościół przyznaje, że osoby upośledzone umysłowo lub fizycznie są szczególnie kochane przez Jezusa Chrystusa. Do nich Bóg posyła nauczycieli religii, aby wzrastali w świętości.