Abstrakt

Mówienie o Duchu Świętym u św. Pawła oznacza zbliżenie się do jednego z najbardziej centralnych i złożonych tematów teologii Pawłowej. Paweł bowiem często mówi o Duchu i uważa go za osobę, która działa w historii zbawienia, w życiu Kościoła i każdego wierzącego. W tym sensie listy Pawła nie dają nam pojęcia Ducha, ale doświadczenie Ducha, które dotyczy Boga, Chrystusa i człowieka, którzy działają na rzecz pełnego urzeczywistnienia zbawienia. Stąd obfitość tytułów przypisywanych Duchowi Świętemu i różnorodna różnorodność przejawów charyzmatycznych, które mocą Ducha działają we wspólnotach paulińskich: glosolalia, proroctwo, charyzmaty apostolatu i życia chrześcijańskiego itp. Ze względu na złożoność i aby uszanować myśl Pawła o Duchu, myśl powiązaną z doświadczeniem, autor rozpoczyna swoje studium od bogatej terminologii Apostoła w jego listach. Przedstawiono również różne interpretacje tej terminologii. Autor podkreśla, że ​​głęboki literacki korzeń, z którego czerpie Paweł, aby przedstawić rzeczywistość „ducha Bożego”, pochodzi z objawienia Starego Testamentu. Paweł czerpie z tego źródła swoją myśl, swoje obrazy i swoje wyrażenia, aby zaznaczyć rzeczywistość Ducha. Jednym słowem, Stary Testament daje Pawłowi literacki wzór, za pomocą którego wyraża on swoje myśli o Duchu. Następnie autor przechodzi do opisu różnych aspektów działania Ducha przedstawionych przez św. Pawła w jego listach.