Abstrakt

Zamiast po prostu „być”, człowiek niejako „stawa się” podczas swojego istnienia. Szczególne znaczenie dla stawania się, które obejmuje całość istnienia, ma bycie i działanie podmiotu osobowego. Człowiek jest z natury otwarty i twórczy: stawający się i samospełniający. Człowiek, który nieustannie dąży do pełni we wszystkich swoich działaniach i działaniach, jest wspierany przez nadzieję. Nadzieja urzeczywistnia się w samym istnieniu podmiotu i odnosi się do podmiotu osobistego, który ma nadzieję. Pełen nadziei człowiek przekracza granice swojej egzystencji. Poszukuje sensu człowieka we wszystkich wymiarach jego ludzkiej egzystencji. Nadzieja jest darem, który otrzymujecie, ale także darem, który możecie otrzymać. Jest to odniesienie do pewnego doświadczenia, które znajduje odzwierciedlenie w stwierdzeniu: „Mam nadzieję”. Kwestia nadziei wpisuje się więc w wielowymiarowość „bycia” człowieka i wielokierunkowość jego „stawania się”. Jest odpowiedzią na to, co wiąże się z życiową sytuacją człowieka w jego egzystencji. Wymaga odwagi, wysiłku i wysiłku. Człowiek zwany homo esperans jest otwarty i bada przyszłość, starając się wyznaczać sobie odległe cele, do których dąży. To, co sprawia, że ​​nadzieja jest tak charakterystyczna, to jej zwrot ku przyszłości. Uświadamia, że ​​jest coś więcej. Nie wszystkie nasze pragnienia i oczekiwania się spełniają: niektórym się to udaje, a innym nie. Jednak nie tracimy nadziei nawet wtedy, gdy się nie spełniają, ponieważ pozostaje jeszcze ten paradoksalny element nadziei: mieć nadzieję przeciw… nadziei. Dlatego czas nadziei jest czasem dialogu, pytań i odpowiedzi, zastosowania nadziei do konkretnego wydarzenia, którego znaczenie i sens interpretuje się przez pryzmat jutra.