Abstrakt

Jedna z pomniejszych części składowych Kościoła katolickiego, która przez dłuższy czas pozostawała na pograniczu, w diasporze, i została odizolowana od Stolicy Apostolskiej, w związku z przejęciem tej szczególnej wspólnoty chrześcijańskiej przez religijno-polityczne nurty Reformacja, to wspólnota katolicka w Skandynawii. Od dwóch wieków sukcesywnie odradza się świadomość i rośnie potrzeba powrotu do jedności, jednak jest to proces żmudny i wydawałoby się długotrwały. Po całkowitym przejęciu przez ruch reformacyjny struktury Kościoła w Skandynawii, Kościół pozostający w jedności z Papieżem praktycznie przestał istnieć. Wkrótce jednak pojawiło się kilka oznak działań na rzecz przywrócenia unii ze Stolicą Apostolską. Obecnie struktury Kościoła katolickiego istnieją w całej Skandynawii, gdzie kraje tworzące: Dania, Norwegia, Szwecja, Finlandia i Islandia mają własne diecezje, biskupów, księży i ​​zakonnice, które prowadzą działalność ewangelizacyjną i charytatywną, swoje własne ruchy religijne, które wyrosły z nurtów i środowiska nauki Soboru Watykańskiego II oraz własnych wyznawców, którzy świadomie praktykują zasady wiary chrześcijańskiej. Specyfika Skandynawii w stosunku do ludności katolickiej polega na tym, że jej struktura składa się z wielu różnych narodowości, narodów, kultur, obrzędów i zwyczajów pomimo niewielkiej liczby ludności. W związku z tym pojawia się problem znalezienia mądrej drogi ku jedności, tak aby wyłoniła się nowa, ogólna jakość, respektująca różne różnorodności. Skazana na ten twórczy proces, wśród egzystencjalnych dylematów wynikających z różnorodności kulturowej, wspólnota Kościoła katolickiego w Szwecji pozostaje w ciągłym procesie odnajdywania swojej tożsamości. Poniższy artykuł jest próbą opisania tej populacji w kontekście jej najbardziej charakterystycznej cechy – różnorodności kulturowej.