Abstrakt

Prawdziwy punkt wyjścia teologii afrykańskiej wyszedł od europejskiego franciszkanina – o. Placide Tempels, którzy pracowali jako misjonarze w Kongu Belgijskim. Można więc wyróżnić trzy fazy w ruchu w kierunku teologii afrykańskiej. Po pierwsze – śledztwa Tempelsa. Po drugie – tzw Afrykańska świadomość teologiczna. I po trzecie – krytyka współczesnego pokolenia. Wśród ci, których można nazwać teologami afrykańskimi i są prawdopodobnie najbardziej znani, to: Ch. Nyamiti, J.Mbiti, EJ. Penoukou, B. Bujo, J.S. Pobee, J. Parrat i M. Ntetem. Współczesna teologia afrykańska stara się być kontekstowa, czyli uwzględnia rzeczywistą sytuację w Afryce. Teologia w Afryka odznacza się różnorodnością i bogactwem, o które podejrzewa niewielu mieszkańców zachodniego świata. Przykłady różnych Podejścia do teologii pokazują, że tzw. teologia afrykańska może przybierać różne formy. jest „teologia kulturowa” głoszona przez teologów protestanckich; istnieje drugie podejście charakterystyczne dla wielu teologów rzymskokatolickich, którzy starają się analizować religie afrykańskie; i jest Czarny Teologia w Afryce Południowej, która podkreśla ekonomiczny, polityczny i społeczny kontekst Ewangelii. Teologia w Afryce jest nie tylko nowoczesnym zadaniem praktycznym, ale którego wyniki mogą bardzo wzbogacić Chrześcijaństwo jako całość.