Abstrakt

Celem tego opracowania jest ukazanie genezy i rozwoju struktur salezjańskich w Polsce. Określone są podstawowe kryteria, według których przełożeni Zgromadzenia Salezjańskiego przystąpił do reorganizacji ich w prowincje. W naszym przypadku zastosowanie tych kryteriów nie było zawsze gładkie, a czasem nawet kontrowersyjne. Badania pozwalają wskazać pierwotny związek strukturalny między pierwszym salezjaninem pracuje w Polsce i tych we Włoszech, co jest całkiem zrozumiałe, skoro liczba polskich Salezjanie byli niewystarczająci, aby założyć organizację administracyjną, którą mieliby zarządzać na ich terenie własny. Oprócz problemu liczb, istniała również sytuacja geopolityczna, w wyniku której których struktury, których częścią były polskie domy salezjańskie, miały wymiar międzynarodowy (chociaż polscy salezjanie stanowili liczebnie większość na tym obszarze geograficznym). Stosunkowo szybko doszło do zaangażowania polskiego personelu w zarządzanie strukturami, niemniej jednak niepowodzenia, które nieco spowolniły delikatny proces przenoszenia nie brakowało personelu rządowego od włoskiego po polski. Ze względu na liczbę i jakość polskich salezjanów była znaczna obecność Polaków w administracji Struktury salezjańskie w innych krajach obszaru Europy Środkowej (np. w Austrii, Niemczech, Węgry). Badanie źródeł doprowadziło do odkrycia nieznanych wcześniej wydarzeń które towarzyszyło narodzinom nowych struktur w Europie Środkowej, a także potwierdzić efektywnego wkładu różnych jednostek i pokazania ich wpływu na podejmowane decyzje zrobiony. Na podstawie badań można stwierdzić, że był to przełomowy moment w historii struktur salezjańskich w Polsce niewątpliwie było utworzenie w 1905 roku austro-węgierskiej Prowincji Aniołów Stróżów z siedzibą w Oświęcimiu. Można to uznać za pierwszą polską konstrukcję, którego spadkobiercą jest Prowincja Warszawska św. Stanisława Kostki. Wraz z tym wydarzeniem nadeszło ostatecznebi całkiem naturalne oderwanie się od struktur włoskich. Kolejne etapy administracyjne reorganizacja – czyli podziały w 1919, 1933 i wreszcie w 1979 – potwierdzają owocne zasianie charyzmatu Księdza Bosko w polskiej ziemi.