Abstrakt

Lectio divina to rodzaj modlitwy poprzez Biblię, której początki sięgają Starego Testamentu. W chrześcijaństwie praktykowali ją dawni ojcowie pustyni i mnisi. Św. Benedykt przepisał ją swoją Regułą każdemu  mnichowi na początku dnia. Od tego czasu stała się cechą charakterystyczną benedyktyńskiej duchowości monastycznej, a dziś wydaje się być również cechą charakterystyczną duchowości chrześcijańskiej. Dlatego  mamy tytuł lectio divina jako podstawę duchowości chrześcijańskiej. Artykuł składa się z dwóch części: lectio divina w ujęciu teoretycznym, które z definicji jest ćwiczeniem osobistego słuchania Słowa Bożego, stąd jego miejsce w monastycznej tradycji Kościoła. Następnie przedstawia model lectio według schematu: lectio, meditatio, oratio, contemplatio. Druga część to narzędzie do leczenia lectio w  codziennym życiu; jednak to tylko pierwszy krok (czytanie), ponieważ trzy kolejne kroki są absolutnie indywidualne. Tak więc druga część to lectio z egzystencjalnego punktu widzenia. W Ewangelii Marka  2:1-12 cud człowieka chorego na paraliż nie wydaje się być odpowiedzią Jezusa na żądane wyzdrowienie: jest raczej nieoczekiwanym efektem procesu, który początkowo poruszony był chęcią słuchania głoszenia  Jezusa, niezależnie od granic porażenia. Punkt kładzie silny nacisk na symboliczną wartość opowieści: dążąc nawet wtedy, gdy poruszało się, do Słowa Jezusa, najpierw dokonuje się doświadczenia odpuszczenia  grzechów, a następnie fizycznego uzdrowienia, stając się świadkiem „nowego człowieka”. ”. Widzimy tu możliwą drogę lectio divina: od jednego istnienia do Słowa, od Słowa do jednego życia.