Abstrakt

Apostołowie otrzymali władzę kapłańską bezpośrednio od Chrystusa podczas Ostatniej Wieczerzy. Przekazali tę władzę swoim następcom, przekazując w ten sposób Kościołowi nieoceniony skarb sukcesji apostolskiej. Chrystus stał się kamieniem węgielnym Kościoła. Zgodnie z Jego wolą Apostołowie stali się filarami Kościoła. W dniu Pięćdziesiątnicy pod egidą Królowej Nieba rozpoczęły się Dzieje Apostolskie. W pewnym sensie to, co dzieje się w kolejnych stuleciach, to także Dzieje Apostolskie, podobnie zresztą jak cała historia Kościoła… Apostolskość Kościoła budujemy wtedy, gdy jesteśmy wierni nauce Apostołów, kiedy staramy się ją głębiej zrozumieć i wierniej stosować. Budujemy Kościół apostolski, kiedy przeżywamy nasze kapłaństwo jako świętą misję otrzymaną od Chrystusa za pośrednictwem Apostołów, którzy zawsze powinni być dla nas wzorem. Budujemy Kościół Apostołów, kiedy ożywia nas gorliwość Apostołów w zdobywaniu dusz dla Chrystusa, kiedy „wszystko uznajemy za śmieci, aby Chrystus był (naszym) bogactwem”
(Flp 3,8) i pozyskujemy innych dla Chrystusa. Ważne jest, abyśmy byli prawdziwie, dogłębnie, zasadniczo misjonarzami dążącymi do „instaurare omnia in Christo”. Musimy dawać osobiste i pełne przekonania świadectwo o znamionach Kościoła. Ta celebracja, promocja i świadectwo niosą ze sobą także prześladowania ze strony świata i szatana, który na gruzach jedności, świętości, powszechności i apostolskości Kościoła usiłuje zbudować swoje własne diabelskie, mistyczne ciało. Zawsze powinniśmy pamiętać, że kiedy jesteśmy świadkami piątego znaku Kościoła, Kościoła prześladowanego, sam Chrystus zapewnia nas, że jesteśmy błogosławieni: „Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla świętości, do nich należy królestwo Boże” (Mt 5,10). Nasza tożsamość jest zasadniczo konstytuowana przez to, że zostaliśmy wybrani przez Boga i Kościół do poświęcenia naszego życia poprzez kontemplacyjne zjednoczenie z Chrystusem, Kapłanem i Orędownikiem. Określa się ją przez ofiarowanie Ofiary Mszy św., odmawianie Liturgii Godzin i prywatną modlitwę kontemplacyjną. Naszą tożsamość definiuje służenie Chrystusowi Prorokowi w głoszeniu i głoszeniu Słowa Bożego oraz gromadzenie wspólnoty kościelnej w imię Chrystusa Pasterza w mocy Ducha Świętego. Codzienna celebracja Eucharystii, nawet (z różnych powodów), jeśli nikt nie uczestniczy, jest głównym źródłem odnowy naszego kapłaństwa. Aby pozostać przenikniętymi naszą tożsamością dla dobra ludzkości, dla której zostaliśmy wyświęceni na kapłanów, jest niezwykle ważne, wręcz konieczne, abyśmy zwracali uwagę również na rzeczy zewnętrzne - jesteśmy przecież stworzeni z ciała i zmysłów. Tak więc na przykład należy troszczyć się o muzykę sakralną, hymny, architekturę, wyposażenie itp. Właściwe formy wspomagają substancję, podczas gdy formalizm ją niszczy. Trzeba dać miejsce tajemnicy eucharystycznej; do adoracji Najświętszego Sakramentu; do kontemplacji i do milczenia. Kapłan ze swej natury jest wewnętrznie pasterzem, a pasterz jest kapłanem dzięki swojemu dynamizmowi, gotowości i inteligentnej odpowiedzi na każde wyzwanie epoki, zdolności rozumienia rzeczywistości społecznej, aby ewangelizować. Wszystko to są wymagania zstępujące, które wynikają z ontologicznego upodobnienia się do Chrystusa, Wiecznego Najwyższego Kapłana, oraz z prawdziwego conversatio in coelis. Uformuj nas, Eucharystia jest wszystkim. Jesteśmy nierozerwalnie związani z ołtarzem ofiary iz przybytkiem obecności Pana. Nasza tożsamość jest tutaj zdefiniowana i dopełniona pod każdym względem. Nasza duchowość musi być duchowością eucharystyczną, ponieważ jesteśmy szafarzami Eucharystii. Albo jesteśmy Eucharystami, albo nie. Wieczernik jest już w naszych sercach. Nasze serca w sposób mistyczny jednoczą wszystkie serca kapłańskie. Magisterium Kościoła, pobudzane przez Ducha Świętego, ponownie podkreśla szczególną wartość związku między kapłaństwem a celibatem, na wzór naszego Boskiego Mistrza. Celibat jest nie tylko wspaniałym świadectwem  niepodzielnego serca, ale pieśnią pieśni, którą kapłan wraz z całym Kościołem wznosi ku swemu Boskiemu Oblubieńcowi podczas ziemskiej pielgrzymki, aby uczestniczyć w niebiańskiej procesji tych, którzy podążają za Barankiem, dokąd idzie, i śpiewają Nową Pieśń (por. Ap 14, 3-4).