Abstrakt

W niniejszym artykule autor odnosi się jedynie pośrednio do „Katechizmu Kościoła Katolickiego” z 1992 r., tj. opisuje społeczno kulturowy i społeczno-religijny kontekst upowszechnienia tego katechizmu. Próbuje nakreślić szanse i granice jego recepcji w kontekście zmieniającego się społeczeństwa polskiego, także w warunkach zmieniającej się religijności Polaków. Jeśli chodzi o adresatów katechizmu, zwraca uwagę na następujące zagadnienia: wyznanie Kościoła i wiara Polaków, Msza Święta i sakramenty, Dziesięć Przykazań i inne zasady życia chrześcijańskiego, życie modlitewne chrześcijan. Analiza społeczno-duszpastersko-teologiczna ukazuje kontekst społeczno-religijny i społeczno-moralny, w jakim dokonuje się recepcja tego katechizmu. Jego zalecenia mają duże szanse na przyjęcie w pewnych obszarach życia chrześcijańskiego w Polsce (np. liturgia, sakramenty, życie modlitewne), podczas gdy w innych obszarach ta szansa jest znacznie mniejsza (np. moralność małżeńska i rodzinna). Z przeprowadzonej  analizy socjologicznej wynika, że ​​w rozwijającym się społeczeństwie pluralistycznym w Polsce głoszenie Ewangelii, np. za pomocą katechizmu, staje się coraz trudniejsze. Może pełnić rolę przewodnika dla osób poszukujących i zagubionych, źródła siły dla wierzących i realnej pomocy w obronie wartości chrześcijańskich. Mimo niewątpliwych przemian religijności Polaków po 1989 roku, świadomość chrześcijańska jest w naszym kraju nadal silna. Jest jednak pełen niekonsekwencji i wybiórczy, czasem graniczący z heterodoksją.