Abstrakt

W refleksji nad tożsamością instytutów życia konsekrowanego poprzez śluby zakonne rad ewangelicznych oraz w powrocie poszczególnych instytutów do ducha ich założycieli, ważnym etapem jest refleksja nad celem apostolskim, który wyłania się z poszczególnych charyzmat i jego realizacja w Kościele na początku XXI wieku. Towarzystwo Chrystusowe Duszpasterstwa Emigrantów, założone w 1932 r. przez kard. A. Hlonda, ma za cel apostolski, określony przez kardynała założyciela, pracę duszpasterską na rzecz Polaków mieszkających poza granicami ojczyzny. Dla duszpasterstwa osób w drodze Kościół niesie ważne  przesłanie w normach prawnych tej formy apostolstwa, ale przede wszystkim poprzez wskazanie, że w Kościele nie ma obcych. Podstawą regulacji prawnych wypracowanych przez Sobór Watykański II – dotyczących duszpasterstwa migrantów – które in motu proprio Pawła VI. Pastoralis Migratorum Cura jest podstawą norm Instrukcji De Pastoralis Migratorum Cura z 1968 r., a także Kodeksu Prawa Kanonicznego Jana Pawła II, podążając za procesem integracji społeczno-religijnej tkwiącym w zjawisku migracji duszpasterz migrantów buduje jedność ludu Bożego w jego różnorodności kulturowej i narodowej. Dla członka Towarzystwa  Chrystusowego, który z racji powołania zakonnego uczestniczy w życiu w szczególnym charyzmacie Towarzystwa Chrystusowego dla duszpasterstwa emigrantów, a tym samym także w realizacji jego celu apostolskiego, tj. praca na rzecz polskiej emigracji, Integracja społeczno-religijna jest integralną częścią jego apostolatu.