Abstrakt

Analizując doświadczenie pedagogiczne Zgromadzenia Salezjańskiego, możemy stwierdzić, że na przestrzeni lat realizowało się ono w różnych wymiarach. Początkiem był właśnie charyzmat pedagogiczny Księdza Bosko i jego kontakty z pedagogicznym dziedzictwem północnych Włoch stulecia. XIX. Kolejnym etapem była praca pedagogiczna pierwszych salezjanów, którzy również w bezpośrednich i szczerych spotkaniach z młodzieżą, jak również poprzez teoretyczne studium nauk pedagogicznych, położyli podwaliny i pogłębili doświadczenie pedagogiczne nowego zgromadzenia zakonnego. Starali się nieustannie nadążać za duchem  czasu, dostosowując się w jak największym stopniu do ówczesnego dziedzictwa pedagogicznego i stale aktualizując metody wychowawcze, a czasem nawet przekraczając już istniejące metody wychowawcze poprzez inicjatywy i projekty. Efekty tego zaangażowania widoczne są także dzisiaj w działaniach na polu bezpośredniego kontaktu z młodzieżą w szkołach i oratoriach oraz w pracach naukowych na polu pedagogiczno-dydaktycznym na uczelniach wyższych.I tak zasadnicze elementy tego doświadczenia należy postrzegać w zaangażowaniu Księdza Bosko i pierwszych pokoleń salezjanów w dzieło wychowawcze, które do tej pory jest prowadzone w dwóch współpracujących ze sobą wymiarach: pracy bez ingerencji w młodzieży w szkołach, oratoriach i parafiach, a także w studiach teoretycznych i pracy uniwersyteckiej, które tworzą teoretyczne podstawy wychowania, a także przygotowują przyszłych wychowawców młodzieży.