Abstrakt

Działanie resocjalizacyjne musi prowadzić człowieka do ciągłych zmian w sferze świadomości i zachowania, do zaniechania zachowań destrukcyjnych, do konstruktywnego uczestnictwa w życiu społecznym, do wypracowania motywacji do aktywności prospołecznej. Wieloletnie zamknięcie w izolatce, kontakt z psychologiem, możliwość terapii, uprawiania sportu, pracy i udziału w wydarzeniach kulturalno-oświatowych często nie prowadzą do oczekiwanych rezultatów w ćwiczeniu pokutnym. Być może do metod reedukacji i resocjalizacji można by dodać aspekt oparty na uczuciach i praktykach religijnych. Ćwiczenia naprawcze i odnowa życia religijnego mogą stać się kompleksem środków zaradczych wskazanych człowiekowi uwięzionemu w życiu przestępczym i odbywającemu karę pozbawienia wolności. Duszpasterstwo pokutne pomaga osiągnąć potrójne pojednanie więźniów: z Bogiem, ze społeczeństwem iz samym sobą. Religia i jej przejawy niewątpliwie tworzą trwałe i głęboko przenikające zjawisko towarzyszące człowiekowi, dlatego też słuszna wydaje nam się teza, że ​​przejawy religijne mogą pomóc w resocjalizacji więźniów.