Abstrakt

Ten wkład stanowi pierwszą próbę przedstawienia roli salezjanów Polacy w procesie inkulturacji charyzmatem Księdza Bosko w okresie od ostatnie lata życia Założyciela Salezjanów (ok. 1888 r.) do końca pierwszej wojny świat (1918). Pierwsza część poświęcona jest genezie uzdrowienia włoskości w Zgromadzeniu Salezjańskim długości rektoratów ks. Jana Bosko (od początku dzieła salezjańskiego do 1888 r.) i ks. Michele Rua (1888-1910). Wśród czynników, które sprzyjały temu procesowi, należy wyróżnić pewne powiązania między duchem salezjańskim a duchem włoskim, wynikające z faktu piemonckiego pochodzenia Dzieła Bosko i tych, którzy są związani z salezjańską strategią misyjną. Przychodzi też szczególna uwaga wpływ, jaki duszpasterstwo wywarło na wzrost kultury włoskości wśród salezjanów włoskich emigrantów w Ameryce Łacińskiej, Papprofitare przez Kongregację wsparcie finansowe państwa włoskiego dla szkół salezjańskich za granicą i współpraca z Italica Gens. Druga część poświęcona jest specyfice polskich salezjanów w okresie rektoratu przez don Rúa. Wychodząc od polskiego pochodzenia tych salezjanów, a następnie analizując rodzaju formacji, jaką otrzymali w szkołach salezjańskich we Włoszech, dochodzimy do wniosku, że ci zakonnicy wybrali powołanie salezjańskie, kierując się jednocześnie wartościami wiary i polskiego patriotyzmu. Trzecia część przedstawia wkład polskich salezjanów w ten proces inkulturacji charyzmatu Księdza Bosko. Ich zainteresowanie, a czasem nawet prawdziwa walka dla należytego uznania własnej kultury narodowej wychowuję niektórych Polaków do opuszczenia Zgromadzenia i do wyboru życia zaangażowanego kapłana diecezjalnego duszpasterstwo rodaków. Zjawisko to, wraz z wiernością wartościom św Kultura polska tych, którzy pozostali salezjanami, wywołała żywsze zainteresowanie Towarzystwa salezjańskiego wobec duszpasterstwa emigrantów spoza Włoch, zwłaszcza polskich iz w konsekwencji Ułatwiam uwolnienie charyzmatu salezjańskiego od więzi z Włochami.