Abstrakt

Wileńskie Towarzystwo Dobroczynności założone w 1807 r., nierozerwalnie związane z uniwersytetem, poprzez tzw swoją działalnością służył biednemu społeczeństwu XIX-wiecznego Wilna. Wspierany przez mężczyzn wykształcony i bogaty, udzielał schronienia, dostarczał żywność, prowadził różną działalność charytatywną. Założycielami i jednocześnie dobroczyńcami i nauczycielami Towarzystwa byli ludzie, którzy na zawsze zapisany w historii dobroczynności na Litwie; bp Jan Nepomucen Kossakowski, worek. Hieronim Stroynowski, ksiądz Józef Korzeniowski, dr Józef Frank. Dzięki ich wysiłkom ubodzy wileńskiego znalazł możliwość pracy w założonym i utrzymywanym na koszt Towarzystwa, Dom Zarobków. To oni przyjmowali biednych pod własną opiekę lekarską, która polegała w udzielaniu bezpłatnych porad; w dystrybucji leków; w założeniu Instytutu im Szczepionka; w opiece nad kobietami przed porodem; w szerzeniu się wśród szerokich kręgów społeczeństwa nauk medycznych i zasad profilaktyki. Działania Wileńskiego Towarzystwa Dobroczynności skierowane były nie tylko na rzecz najsłabszych wśród ubogich, czyli dzieci, ale także ludzi dojrzałych, którzy z powodu nieszczęścia i nieszczęścia okoliczności historycznych, nie był w stanie zaspokoić potrzeb egzystencjalnych. Dziewiętnastowieczne Wilno oferowało swoim biednym nie tylko realizację podstaw żywotnych potrzeb, ale idąc za przykładem Europy Zachodniej, starali się podnieść świadomość bogatych wobec spraw i potrzeb współmieszkańców. Taka postawa nie byłaby możliwa bez wpływu Alma Mater Vilniensis, której istnienie nadał miastu nazwę Ateny Północy, a bez Wileńskiego Towarzystwa Dobroczynności.