Abstrakt

Opowieść z Księgi Rodzaju 37.39-50 o Józefie i jego braciach była tematem wielu ostatnich publikacji naukowych. Autor recenzuje va: wyrażania opinii bez wyrażania własnych poglądów na temat poszczególnych tez a następnie dość mocno koncentruje się na kwestii dydaktycznego charakteru opowieści niezależnie od gatunku literackiego. Rzecz w tym, czy jest to rzeczywiście możliwe odczytywać historię Józefa jako do pewnego stopnia odzwierciedlenie izraelskiej dydaktyki edukacyjnych i w jakim stopniu może to wpłynąć na interpretację tekstu. Spośród wielu poglądów na temat literackiej klasyfikacji narracji ten jeden który traktuje tę historię jako prawdziwą relację historyczną osadzoną w formie powieści lub nowela wydaje się autorowi najbardziej poprawna. Przesłanie religijne narracji jest wzmocniona, zdaniem autora, pewnymi cechami szczególnymi: funkcja budowy dźwiękowej imienia „Józef”, rola zakonników „motywy (wierność Józefa wobec Jahwe, błogosławieństwo Jahwe dla przedsięwzięć Józefa, Zdolność Józefa dostrzegania intencji Boga w ludzkich snach i rozpoznawania rękę Boga w wielu tajemniczych wydarzeniach, których sam doświadczył i jego bracia) i te same aspekty psychologiczne. Analiza tych cech pozwala autorowi stwierdzić, że historia Józefa funkcjonuje dodatkowo jako „podręcznik” dydaktyczny, który uczy o konieczności i sposobie zdobywania mądrość; jej przesłaniem religijnym jest to, że najwyższą wartością człowieka jest odejście, Bóg wolność sprawowania swojej tajemniczej i suwerennej kontroli nad naszym życiem.