Abstrakt

Artykuł ma na celu wyjaśnienie i doprecyzowanie pojęcia „discretio iudicii”, należytej dyskrecji co do przedmiotu i celu zgody matrymonialnej małżeństwa w świetle prawa kanonicznego. Wydaje się, że był nim św. Tomasz z Akwinu jako pierwszy zwrócił uwagę na „discretio”, dyskrecję, jako wymóg natury prawo dotyczące ważności zgody. Bardzo niewiele osób to rozumiało stanowiło to postęp w rozwoju prawa kanonicznego. To tylko w ostatnich lat, że kanoniści naprawdę zainteresowali się topią, dzięki tzw rosnąca liczba zachorowań na choroby psychiczne, które mogą podać w wątpliwość słuszność zgody małżeńskiej. W artykule shovvs, z punktu widzenia istotnych elementów składowych Iegal aktu, że należyta dyskrecja jest koniecznym elementem aktu w pełni ważnego. Należna dyskrecja omawiana jest z podmiotowego, żywego punktu widzenia, z naciskiem na niedosyt znajomości przedmiotu zgody oraz na fakcie, że „discretio iudicii” jest kryterium psychologicznej zdolności do zawarcia małżeństwa. Ostatni punkt jest potwierdzone w kan. 1095 § 2 niniejszego Kodeksu. Jako dyskrecja dotyczy: przedmiot zgody i cel małżeństwa, omawiane są oba te punkty. Przedmiot zgody jest najpierw ukazany jako „ius in corpus” (Kodeks z 1917 r.) i następnie wskazane są nowe elementy, w tym nowy Kodeks, który podkreśla wzajemność dar z siebie i tworzenie wspólnoty życia jako przedmiotu konsekracji wysłano. Cel małżeństwa jest przedstawiony w podobny sposób, z naciskiem pl nowe elementy w rozwoju Prawa. Nowy Kodeks już nie ma hierarchię celów, a kanon 1055 mówi, że jest to zasadniczy cel małżeństwa jest dobro małżonków oraz zrodzenie i wychowanie dzieci. Ponadto omówiono maksimum i minimum przedmiotu zgody. W kolejnej części artykułu omówiono czynniki wpływające na dyskrecję. wpływ niektórych zaburzeń psychicznych na funkcjonowanie władz intelektualnych omówiono (ze względu na wielką różnorodność zaburzeń tylko ,examip'les schizofrenii i alkoholizmu). Oceniając możliwości ww strony do zawarcia małżeństwa ważne jest nie tyle stwierdzenie obecności an choroby w celu oceny stopnia upośledzenia osobowości. Błąd i oszustwo omówiono również oszustwo jako czynniki wpływające na dyskrecję; w tych przypadkach intencja jednej ze stron jest w efekcie skierowana do innej osoby