Abstrakt

Duszpasterstwo polega przede wszystkim na trosce o powierzone osoby proboszczowi z dobrami duchowymi. Ci pastorzy, którzy tylko myślą o tym, o czym myślą które sami powinni zrobić, są wkrótce wyczerpani przez różnorodne troski. Esencja Kościół i parafia to uczestnictwo w misji Pana. Przepływ miłości, która pochodzi od samego Boga, chce objąć wszystkich ludzi i Boga a radość chce rozprzestrzeniać się coraz szerzej. Jeśli pojmuje się istotę Kościoła w ten sposób bycie pastorem będzie oznaczać, że ktoś czuje się przynaglany przez Kościół Bożej radości i miłości i przekazuje je, wiedząc, że miłość przetrwa wszystko trudności, ponieważ został zweryfikowany 011 Krzyż. Parafia jest wspólnotą ożywioną działaniem Ducha. Każdy Chrystus: ma swoją charyzmę. Konieczne jest uświadomienie współczesnym parafiom istnienia tzw bogactwo charyzmatów. Mogą nimi być świeccy współpracownicy, którzy mają szczególne charyzmaty sługi uczestniczące w akcji duszpasterskiej. Proboszcz powinien odpuścić autorytarnego sposobu myślenia i przejść do działania w perspektywie przyjaźń, mająca na celu przekształcenie wspólnoty parafialnej w żywą parafię, tkanina miłości w Jezusie Chrystusie. Wymaga to współdziałania różnych darów Ducha posiadanego przez członków wspólnoty. Poprzez stymulację działalności parafian proboszcz powinien dążyć do współpracy, która prowadzi do przejścia od parafii obsługiwanej do wzajemnie służącej. Autor stara się określić pewne zasady pobudzania parafii do bycia świadomym znak sprzeciwu wobec tak charakterystycznego egoizmu, brutalności i społecznego izolacjonizmu naszych czasów i stać się żywą komórką ludzi zjednoczonych miłością Boga.