Niniejszy artykuł analizuje pieśń Debory (Sędziów 5), jednego z najstarszych przykładów poezji hebrajskiej. Wraz z jeszcze starszą formą modlitwy pochwalnej, Pieśnią Mojżesza (Księga Wyjścia 15:1-18), stanowi początki gatunku psalmu-modlitwy. Skupia się na analizie elementów tematyczno-motywicznych i retorycznych pieśni Debory, które ujawniają słabość plemion Izraela w porównaniu z militarnie zorganizowanymi królestwami Kanaanu oraz siłę kobiet żydowskich na wojnie. Interesuje nas, jak kobiety radziły sobie ze słabością, jak demonstrowały siłę i jak polegały na sile Boga. Artykuł pokazuje, jak tylko Debora, niezwykła postać kobieca ze Starego Testamentu, prorokini, sędzina i przywódczyni wojskowa, odważyła się przeciwstawić destrukcyjnej strategii Kanaanitów. Pokonując potężnego wodza wojennego Kanaanitów, Siserę, zademonstrowała swoją niezwykłą moc w obszarze, który jest właściwie domeną mężczyzn, a nie kobiet. Jael i matka Sisery są również przedstawiane z ironią i innymi figurami retorycznymi. W kontekście Pisma Świętego, oryginalna modlitwa pochwalna Debory, dziękująca Bogu za jej triumf na wojnie, jest usprawiedliwiona tylko wiedzą, że plemiona Izraela musiały walczyć o przetrwanie. Porównawcza analiza pieśni Debory pokazuje, że tradycja chwały jako modlitwy w związku z różnymi postaciami kobiecymi została wzbogacona w późniejszym okresie Starego Testamentu.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.