https://doi.org/10.21852/sem.2005.21.03
Celem artykułu było przedstawienie Frommowskiej koncepcji osoby, osoby, która jest zaangażowana do dychotomii ludzkiej egzystencji. Człowiek żyje, kiedyś żył zgodnie z naturą, tam była częścią, jednak w toku ewolucji rozprzestrzeniły się na nią autorytety umysłowe. Osoba zyskująca świadomości, to samo zerwało przywiązanie do połączenia z naturą. Pojawił się strach i sens alienacji. Osoba stała się wolna, ale tak samo bardzo samotna. W celu zabicia egzystencjalnej samotności, osoba ucieka się do oceny interpersonalnej. Słusznie, zgodnie z koncepcją Fromma, stopa to miłość, jednak najczęściej wybieraną stawką jest autorytaryzm, destrukcja i mechaniczny konformizm. Dychotomie człowieka skłania do wyboru między życiem a śmiercią, istnieniem a własnością. Prawidłowa orientacja, wrodzoną niespokojną istotą jest istnienie i życie, inne postawy są drugorzędne zgodnie z oni i jeśli są w równowadze, żyje zgodnie z naturą człowieka.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Język Polski
English