Abstrakt

Reforma liturgiczna, zapoczątkowana 40 lat temu podczas Soboru Watykańskiego II, dotyczyła także aktu profesji zakonnej i jego obrzędów liturgicznych oraz konieczności przygotowania nowych instrukcji  zgodnie z rozwojem teologii liturgicznej. Ojcowie Soboru polecili, aby opracowano obrzęd profesji zakonnej i odnowienia ślubów, który przyczyniłby się do większej jedności, prostoty i godności, i aby był  przyjęty przez tych, którzy składają profesję lub odnawiają śluby podczas Mszy św. w rezultacie przygotowano i opublikowano nowy obrzęd profesji zakonnej w 1970 r. Oczekiwano, że wszystkie zgromadzenia zakonne zrewidują swoje własne obrzędy profesji zakonnej zgodnie z tą częścią Rytuału Rzymskiego. Tak więc od 1970 roku grupa salezjańskich liturgistów podjęła pracę nad dostosowaniem zalecanych obrzędów  dla dobra Zgromadzenia. Kilka projektów zostało przedstawionych Kongregacji ds. Kultu Bożego do ratyfikacji i ostatecznie w 1989 r. zaakceptowano poprawki i opublikowano Rytuał dla potrzeb Zgromadzenia  Salezjańskiego w języku włoskim. Nowy Rytuał salezjańskiej profesji zakonnej jest bardzo bogaty w treść. Księga zawiera kilka rodzajów uroczystości, takich jak doczesne, wieczyste, odnowienie ślubów, różne  jubileusze profesji. Posiada obszerne teksty euchologiczne do Mszy św. i czytań biblijnych. Do tego momentu składanie ślubów w Zgromadzeniu Salezjańskim było dość prostą uroczystością. Pierwsze śluby  złożone przez 22 kandydatów w 1862 r. w obecności Ks. Bosko miały charakter prywatny. Po kilku latach celebracja nabrała nowego bogactwa dzięki skrutynom, hymnom i kilku dodanym modlitwom. Uroczystość odbywała się w sanktuarium przed wystawionym Najświętszym Sakramentem, co jest obecnie niedozwolone. Od pierwszej opublikowanej Konstytucji salezjańskiej w 1874 r. obrzędy profesji zakonnej były uwzględniane w każdym wydaniu. Po 15 latach od opublikowania Obrzędów salezjańskich ślubów zakonnych w języku włoskim oczekujemy teraz wydania w języku polskim.