Abstrakt

Jak wśród „bycia w Kościele” i „bycia w świecie” nie powinno być żadnej pustki przestrzenie, także między kapłaństwem hierarchicznym a powszechnym, nie powinny być w opozycji. Duszpasterstwo duchowieństwa i apostolat świeckich są w tym samym porządku dzieło zbawienia, którego Bóg dokonał w Chrystusie. Oczywiście oba powołania są realizowane zgodnie do własnych charyzmatów. Niemniej jednak należy podkreślić, że apostolstwo świeccy włączani są w misję Kościoła, to znaczy służyć Królestwu Chrystusowemu w świat. Konkretyzuje się to poprzez określony udział świeckich w potrójnej funkcji Chrystusa: prorocze, kapłańskie i królewskie. Doktryna ta jest obficie poświadczona przez Sobór Watykański II i bezpośrednio wynika z nauczania Biblii. W praktyce istnieje wiele pól (na portalu społecznościowym i religijnych), w których świeccy mogą wyrazić swoją odpowiedzialność za Kościół. W sprawie do sytuacji Kościoła w Polsce można zauważyć wyraźny istniejący rozdział między duchowieństwem sprawujących swój urząd oraz świeckich, którzy są po prostu „konsumentami” usług duchownych. Zamiast konieczne jest wspieranie Kościoła, który obejmie jedną wspólnotę twórczą, prosperującą różne charyzmaty.